Święci Apostołowie Piotr i Paweł
św. Piotr, apostoł (+67 r.)
Syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Nosił imię Szymon. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W ewangelicznej relacji o ustanowieniu grona Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię – Piotr. Należał do Jego najbliższego grona. Obecny podczas przemienienia na górze Tabor; składa wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga (Mt 16,16nn); kroczy po wodzie ku Jezusowi; jest przy Nim w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza broni Go, atakując sługę arcykapłana (J 18,10). Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazuje się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską (J 21,15-17). Po Zesłaniu Ducha Świętego wygłasza mowę misyjną do Żydów, stając na czele uczniów i wyznawców Chrystusa. Duszpasterską działalność prowadzi poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędruje do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tutaj zakłada gminę chrześcijańską i zostaje jej pierwszym biskupem. Po śmierci Heroda (+44) wrócił do Jerozolimy. W roku 48-49 przewodniczy Soborowi Jerozolimskiemu, po czym wraca do Rzymu. Pisma Nowego Testamentu wymieniają św. Piotra 150 razy. Podczas prześladowania chrześcijan przez Nerona w latach 64-67 zostaje aresztowany i ukrzyżowany głową w dół. Jest autorem dwóch listów należących do Nowego Testamentu. Nad jego grobem wzniesiono w 320 r. kościół, który ostateczną formę przybrał w postaci bazyliki watykańskiej.
św. Paweł, apostoł (+67)
Apostoł Narodów. Autor 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Książę mistyków. Szaweł urodził się w Tarsie ok. 5-10 roku po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Szaweł odziedziczył po rodzicach obywatelstwo rzymskie. Uczył się rzemiosła – tkania płótna namiotowego. Później przybył do Jerozolimy, aby studiować Torę. Był uczniem Gamaliela. Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat, stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 r. z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9,1), aby tam ścigać chrześcijan. U bram miasta „olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos Jezusa: ‘Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?’”(Dz 9,3-6). Po nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże: pierwszą – w latach 44-49: Cypr–Galacja, razem z Barnabą i Markiem; drugą w latach 50-53: Filippi–Tesaloniki–Berea–Achaia–Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecią w latach 53-58: Efez–Macedonia–Korynt–Jerozolima. W Palestynie został aresztowany, przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu. Dwa lata przebywał w więzieniu. Uwolniony, udał się do Efezu, Hiszpanii (?) i na Kretę. Tam aresztowano go po raz drugi (64 r.). W Rzymie oczekiwał na zakończenie procesu oraz wyrok.
Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku – 67 – co św. Piotr. W Rzymie w IV wieku szczątki Pawła Apostola złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami. W ikonografii przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu.
Odpust parafialny ku czci Świętych Apostołów Piotra i Pawła obchodzimy 29 czerwca.
św. Mikołaj, biskup
Mikołaj urodził się w Patras w Grecji ok. 270 r. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, uproszonym ich gorącymi modłami. Od młodości wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także wrażliwością na niedolę bliźnich. Po śmierci rodziców swoim znacznym majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi. Miał ułatwić zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze. O tym wydarzeniu wspomina Dante w „Boskiej komedii”. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre w południowej Turcji), podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne.
Cuda, które czynił, przysparzały mu jeszcze większej chwały. Podanie głosi, że wskrzesił trzech ludzi, zamordowanych w złości przez hotelarza za to, że nie mogli mu zapłacić należności.
Św. Grzegorz I Wielki w żywocie Mikołaja podaje, że w czasie prześladowania, jakie wybuchło za cesarzy Dioklecjana i Maksymiana (pocz. IV w.), Święty został uwięziony. Uwolnił go dopiero edykt mediolański w roku 313. Biskup Mikołaj uczestniczył także w soborze powszechnym w Nicei (325), na którym potępione zostały przez biskupów błędy Ariusza (kwestionującego równość i jedność Osób Trójcy Świętej).
Po długich latach błogosławionych rządów Mikołaj odszedł po nagrodę do Pana 6 grudnia (stało się to między rokiem 345 a 352). Jego ciało zostało pochowane ze czcią w Mirze, gdzie przetrwało do roku 1087. Dnia 9 maja 1087 roku zostało przewiezione do włoskiego miasta Bari. 29 września 1089 roku uroczyście poświęcił jego grobowiec w bazylice wystawionej ku jego czci papież bł. Urban II.
Najstarsze ślady kultu św. Mikołaja napotykamy w wieku VI, kiedy to cesarz Justynian wystawił mu w Konstantynopolu jedną z najwspanialszych bazylik. W całym chrześcijańskim świecie św. Mikołaj miał tak wiele świątyń, że pewien pisarz średniowieczny pisze: „Gdybym miał tysiąc ust i tysiąc języków, nie byłbym zdolny zliczyć wszystkich kościołów, wzniesionych ku jego czci”. W XIII wieku pojawił się zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem św. Mikołaja stypendiów i zapomóg.
W Polsce kult św. Mikołaja był kiedyś bardzo popularny. Jeszcze dzisiaj pod jego wezwaniem jest aż 327 kościołów w naszej Ojczyźnie. Po św. Janie Chrzcicielu, a przed św. Piotrem i Pawłem najpopularniejszy jest św. Mikołaj. Zaliczany był do Czternastu Orędowników. Zanim jego miejsce zajął św. Antoni Padewski, św. Mikołaj był wzywany we wszystkich naglących potrzebach.
Odpust parafialny ku czci św. Mikołaja, biskupa obchodzimy 6 grudnia.
Matka Boża Chmieleńska
Wizerunek Maryi, wzorowany na obrazie Matki Boskiej Śnieżnej, pochodzi z XVII wieku. Opatrzony jest wezwaniem „Gloria Carmeli, ora pro nobis” – „Chwało Karmelu, módl się za nami”. Przez wieki parafianie przypisywali Maryi w tym obrazie cudowną moc, a po dziś dzień nazywają ten wizerunek Panią Chmieleńską.
Modlitwa św. Jana Pawła II do Królowej Karmelu
Najświętsza Dziewico Karmelu! Twojemu Matczynemu Sercu powierzam Kościół, pasterzy i wiernych. Ty, która jesteś Matką prawdziwego życia, naucz nas być świadkami Boga żywego, miłości silniejszej niż śmierć, przebaczenia, co odpuszcza winy, nadziei, co spogląda w przyszłość.
Święta Maryjo, Matko nadziei, Najświętsza Dziewico z Karmelu! Osłoń swoim Szkaplerzem jak tarczą opieki miasta i wsie, łańcuchy gór i morze, mężczyzn i kobiety, młodzież i dzieci, starców i chorych, sieroty i cierpiących, wiernych synów Kościoła i zbłąkane owce.
Spraw, aby wszyscy ludzie wszystkich krajów, uznawszy swoje wspólne pochodzenie, odnosili się do siebie z szacunkiem i kochali, jak przystało dzieciom jednego Ojca, w Jezusie Chrystusie, naszym jedynym Zbawicielu, i w Duchu Świętym, który odnawia oblicze ziemi, na cześć i chwałę Trójcy Przenajświętszej.
Pieśń do Matki Bożej Chmieleńskiej
1. O Matko Boża, opiekunko ludzi,
Spojrzyj łaskawie na dzieci swe.
Imię Twe radość w naszych sercach budzi.
Każdy z nas życie składa w ręce twe.
Ref.: O Pani Chmieleńska módl się za nami,
O Pani Chmieleńska, usłysz nas głos,
O Pani Chmieleńska spójrz na swój lud.
Strzeż nas od nieszczęść, okaż ten cud.
2. Od wieków mieszkasz w tej naszej świątyni,
Tutaj dziadowie składali ci cześć.
Z ołtarza patrzysz oczami świętymi,
By zgodę, miłość w nasz naród nieść.
Ref.: O Pani Chmieleńska módl się za nami…
3. Kiedy się zbliża nasza jesień życia,
Albo już życia nadejdzie kres,
Szuka wzrok słaby Twojego oblicza,
Z Twoim imieniem konam wśród łez.
Ref.: O Pani Chmieleńska, módl się za nami…
